Η είδηση ανεβαίνει στην οθόνη, σερβιρισμένη από ιστοσελίδα αμφιβόλου “προσφυγικής ευαισθησίας”.

Ο τίτλος στημένος με λέξεις κλισέ. Το γνωστό τριπάκι.

Διαβάζω την είδηση:

“14χρονο προσφυγόπουλο πνίγηκε στη Μεσόγειο”, και την επεξήγηση, για υπότιτλο.

Οι συνάψεις του νου παγώνουν, τα νεύρα μουδιάζουν.

Σπάνια νιώθεις την καρδιά σου να γλιστρά σα σεντόνι.
Κι ο θάνατος, υποθέτω, όταν σου χτυπήσει την πλάτη, κάπως έτσι θα ‘ναι. Ένα δευτερόλεπτο και τα φώτα σβήνουν.

Δεν χρειάζομαι τα σχόλια του συντάκτη. Ούτε τα φίλτρα του.

Μένω στην εικόνα.
Ο γελοιογράφος ξέρει καλύτερα. Λες κι ήταν αυτός, ο τελευταίος παρών, πριν τη μεγάλη φυγή.

Οι λέξεις, ούτε δύο χούφτες. Μετρώ επτά.

Ιταλικά δεν ξέρω. Ανοίγω το ψαχτήρι της Google.

Βάζω μία προς μία, στο μίξερ.
Πάντα μού αρέσει να συλλαβίζω σε μικρές συγχορδίες, ξένες συλλαβές. Ένας ενήλικος αναλφάβητος.

Περιμένω διάγνωση.

Il foglio = το φύλλο, (άσχετο).

Quotidiano = καθημερινό.

Το καθημερινό φύλλο – μάλλον θέλει να πει: το καθημερινό σκίτσο.
Τελειώσαμε με τον πρόλογο.

Η αγωνία μετρά αντίστροφα.

Πρώτα, τη λέξη, στη λευκή σελίδα που κρατά στο αριστερό του χέρι.

Pa-ge-lla > ναι ρε βλάκα… page = κάρτα, έκθεση, μαθητικός έλεγχος…

Όχι, ρε φίλε, δεν παίζει.

Αυτό κουβάλησες στο βυθό;
Το σχολικό σου έλεγχο έραψες στο μπουφάν;

Να πάψει η γη ν’ ανασαίνει ;

Περνάνε δευτερόλεπτα, σκέψεις στριμωγμένες σε κλάσματα.

Να μη με καταλάβει μόνο η μάνα μου.

Να μην αρχίσει τα ίδια: “Τι έπαθες παιδί μου πάλι; Ποτέ δε θ’ αλλάξεις; Κλαίνε οι άντρες;…”

Πάω στα ψάρια.

Ένας καρχαρίας κι ένα χταπόδι θα μας ξελασπώσουν.

Τι να βάλω πρώτα στο ψαχτήρι;

Ποια λέξη να διαλέξω, Ιταλέ;

Πρώτα τον καρχαρία, αυτόν που φοβάμαι μία ζωή. Μέχρι και τώρα, μπας κι έρθει από πίσω μου στην παραλία.

Vaw (η πρώτη) = wow (επιφώνημα, δεν είναι λέξη).

Πάω στ’ άλλα δύο – αυτά τα ξέρω, εύκολο.

Tutti dieci = όλα δέκα… όχι, ρε πούστη.
Όλα δέκα, γαμώ την καταδίκη μου. Όλα δέκα.
Αυτό ήταν το τελευταίο σου μήνυμα;

Τι απομένει για το χταπόδι;

Τρεις μόνο λέξεις.
Una = ένα, το ‘χω.

Perla = διαμάντι.

…

Rara, rara, κολλάει το γαμοψαχτήρι.
Μία, δύο, μου κάνει πλάκα.

rara, δοκιμάζω με μικρά, μπήκε.

Βουβός.

U-na pe-rla ra-ra = ένα σπάνιο διαμάντι.

Ένα σπάνιο διαμάντι.

Κι ένα μήνυμα καρφιτσωμένο στο μπουφάν. Το διαβατήριο σου στο θάνατο:

Ήμουν ο πρώτος μαθητής.

Του Γιάννη Δημογιάννη από το http://www.nostimonimar.gr

Κατηγορίες: [show_post_categories show="category" hyperlink="yes"]

 

---

 

Μην παραλείψετε να διαβάσετε: