Ρέκβιεμ για δύο όνειρα

Δεν ξέρω αν και πόσο θα κρατήσει η εύθραυστη εκεχειρία που συμφώνησαν την Πέμπτη, στη Μόσχα, ο Πούτιν με τον Ερντογάν: αν κρίνουμε μάλιστα από την κακή τύχη της προηγούμενης «συμφωνίας αποκλιμάκωσης» για την Ιντλίμπ, που οι δυο τους είχαν υπογράψει πρόπερσι στο Σότσι, αλλά και από το γεγονός ότι οι τουρκικοί βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν και τη νύχτα της Πέμπτης, μετά την επίσημη έναρξη της ανακωχής, ίσως θα είναι καλύτερο να κρατήσουμε όλοι μας μικρό καλάθι για το νέο τουρκορωσικό «ντιλ».

Το μόνο σίγουρο είναι πως, για πολλοστή φορά στην Ιστορία, δικαιώνεται η φράση του «τιμονιέρη» Μάο για τη «[γεω]πολιτική ισχύ που φυτρώνει από την κάννη του όπλου»: ο «σουλτάνος», συνεπαρμένος από το νεο-οθωμανικό όνειρό του για ανάκτηση των χαμένων βιλαετιών που του έκλεψαν πριν από έναν αιώνα οι Αγγλογάλλοι, δοκίμασε, το τελευταίο δίμηνο, να απαντήσει στρατιωτικά στην προέλαση των δυνάμεων του Ασαντ και του Πούτιν, στην Ιντλίμπ. Απέτυχε οικτρά -γι’ αυτό και σύρθηκε στον επώδυνο γι’ αυτόν και τους μεγαλοϊδεάτες «αυλικούς του» συμβιβασμό της Μόσχας.

Και η τελευταία σταγόνα στο πικρό τσάι του Ταγίπ ήταν η χαμένη μάχη της προηγούμενης εβδομάδας για την ανακατάληψη του Σαρακέμπ, του κρίσιμου κόμβου όπου συναντιούνται οι δύο στρατηγικοί αυτοκινητόδρομοι -ο M5, που συνδέει την πρωτεύουσα Δαμασκό με την οικονομική πρωτεύουσα Χαλέπι, με τον Μ4, που καταλήγει στη Λατάκια. Δηλαδή, την έδρα της πρώτης μόνιμης ρωσικής ναυτικής βάσης στα θερμά νερά της Μεσόγειου, για χάρη της οποίας έχει θυσιάσει ο «τσάρος» τόση ενέργεια, πόρους και ανθρώπους στη Συρία.

Εκεί, στα περίχωρα αυτής της παντελώς άγνωστης, μέχρι τον Φλεβάρη, πόλης, έπαιξε κι έχασε τα ρέστα του ο «σουλτάνος». Από τους 58 Τούρκους στρατιώτες που έχουν… επισήμως σκοτωθεί στην Ιντλίμπ, οι 37 σκοτώθηκαν στη μάχη της 27ης Φεβρουαρίου. Και έχασε, πρωτίστως, γιατί οι Πούτιν και Ασαντ διατηρούν πλήρη αεροπορική υπεροχή πάνω από την Ιντλίμπ –και ο μόνος τρόπος να τρυπήσει η Τουρκία αυτή την «ομπρέλα» ήταν να πάει σε μετωπική σύρραξη με τη Ρωσία. Κάτι που φυσικά ακόμη κι ένας παράφρων δικτάτορας αδυνατεί να διατάξει.

Ολα όσα ακολούθησαν –οι λεονταρισμοί, οι εκκλήσεις για βοήθεια προς το ΝΑΤΟ, οι απειλές για… τρίτο παγκόσμιο και, εσχάτως, το οργανωμένο «ντου» των απελπισμένων στον σιδηρόφρακτο και αδιαπέραστο ακόμη και για τα τεθωρακισμένα Εβρο– δεν είναι παρά κακής ποιότητας «κρατικό θέατρο», που, όπως είδαμε, απέτυχε να φέρει χειροπιαστά αποτελέσματα και να ανατρέψει την κατάσταση υπέρ της Αγκυρας. Ενα κρατικό θέατρο που κορυφώθηκε με τα κροκοδείλια συλλυπητήρια του Πούτιν προς τον Ερντογάν για τους δεκάδες… κατά λάθος σκοτωμένους από ρωσικά πυρά στρατιώτες του!

Οπως είπε και ο –υποτίθεται– επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Ζοζέπ Μπορέλ, σε μια μάλλον χλομή προσπάθεια να υποστηρίξει το τουρκικό αίτημα για δημιουργία ζώνης απαγόρευσης των πτήσεων στη βόρεια Συρία, «η Ευρωπαϊκή Ενωση θα ήθελε να μιλήσει τη γλώσσα της ισχύος, αλλά για την ώρα δεν μπορεί να αποφασίσει μόνη της τη σύσταση μιας “νεκρής ζώνης” στη Συρία»… Με άλλα λόγια, η Ε.Ε., οι ισχυροί παίκτες της οποίας έχουν όλοι τους ματωμένα χέρια από την εμπλοκή τους στον εννιαετή συριακό εμφύλιο, δεν μπορεί να μιλήσει τη γλώσσα της ισχύος, γιατί τα «πιόνια τους», οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες, στην πλειονότητα τους εξτρεμιστές ισλαμιστές, έχουν ηττηθεί στρατιωτικά και βρίσκονται εδώ και τέσσερα χρόνια σε συνεχή υποχώρηση…

Και εντάξει, οι ισχυροί πάντα θα παίζουν με τα φονικά παιχνίδια τους και, όταν κουράζονται, θα φεύγουν αφήνοντας πίσω τους ερείπια, όπως ετοιμάζεται τώρα να κάνει ο Τραμπ στο δύσμοιρο Αφγανιστάν. Από εκεί και πέρα όμως, δεν γίνεται να αφήσουμε ασχολίαστη την όλο και πιο (απο)φασιστική αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος από την ελληνική κυβέρνηση, την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη «διεθνή κοινότητα» εν γένει. Η ντε φάκτο αναστολή του διεθνούς δικαίου, η ασυλλόγιστη υιοθέτηση διχαστικής ρητορικής, που γιγαντώνει τον ούτως ή άλλως υφέρποντα στις κοινωνίες μας ρατσισμό και εθνικισμό, και πάνω απ’ όλα η επιλεκτική ευαισθησία κυβερνήσεων και ΜΜΕ για τους πρόσφυγες, ανάλογα με το αν το δράμα τους βολεύει ή όχι το εκάστοτε πολιτικό αφήγημα των δυνατών, μου γυρίζουν κυριολεκτικά το στομάχι, με κάνουν και ντρέπομαι που είμαι Ελληνας, Ευρωπαίος (και) δημοσιογράφος. Οι εικόνες των βλαχο-βιτζιλάντε με τα δίκαννα και τις σημαίες, τα βρισίδια στις εγκύους και τα παιδιά, ο ρατσιστικός εμετός των εθνικ(ιστικ)ής εμβέλειας καναλιών -δεν είναι αυτό η Ελλάδα! Ντροπή μας!

Οι ίδιοι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πολιτικοί ταγοί και δημοσιογράφοι, που «κλαίνε» τόσους μήνες για το ένα εκατομμύριο άμαχους εκτοπισμένους της Ιντλίμπ που μάταια περιμένουν από τον Τούρκο προστάτη τους να ανοίξει τα νότια σύνορά του για να τους σώσει, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τους βαφτίσουν «εισβολείς», έτσι και κάποιοι από αυτούς τους δύστυχους επήλυδες καταφέρουν να φτάσουν στην ελληνική μεθόριο, όπου γίνονται κοινωνοί του απαράμιλλου, ανόθευτου, αγνού, ευρωπαϊκού πολιτισμού μας… Δυστυχώς, αυτές τις μέρες δεν πεθαίνει μόνο το οθωμανικό όνειρο του σουλτάνου να ξεπεράσει τη βαριά σκιά του Κεμάλ, αλλά και το όνειρο πολλών εξ ημών για ανθρώπινη αντιμετώπιση των προσφύγων.

Του Γιώργου Τσιάρα από το www.efsyn.gr

Κατηγορίες: [show_post_categories show="category" hyperlink="yes"]