Πολύ νεκρός για να πεθάνει

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Γκλύξμπουργκ έρχεται να επικυρώσει μια βεβαιότητα: το γεγονός πως ο θεσμός της βασιλείας είναι νεκρός εδώ και δεκαετίες. Είναι η βιολογία που συντονίζεται με την ιστορία, δημιουργώντας την πιο στερεή παραδοχή. Και έτσι αυτός που έζησε όλη του τη ζωή δημοσία δαπάνη, τελικά δεν θα κηδευτεί δημοσία δαπάνη. Η ιστορία έχει περίεργες στροφές και χαντάκια. Γιατί αν τέλος πάντων έχει κάποιο ενδιαφέρον το γεγονός και η συζήτηση που προκάλεσε, αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με τον τέως, ούτε με τον θεσμό της βασιλείας. Πιο πολύ έχει να κάνει με τους όρους με τους οποίους έγινε η συζήτηση αυτή και με αυτά που αποκαλύπτει.

Το γεγονός πως παρά την (σωστή) απόφαση της κυβέρνησης ο τέως να θαφτεί ως ιδιώτης, μια σειρά από στελέχη της Νέας Δημοκρατίας εξέφρασαν τη διαφωνία τους και τη δυσαρέσκειά τους. Μαζεμένα, σχεδόν σιωπηλά, χωρίς να θέλουν να έρθουν σε σύγκρουση με την υπόδειξη του αρχηγού τους. Με ένα παράπονο την ώρα που εξέφραζαν τη συμφωνία τους, με μια σπασμένη φωνή που δεν θρηνεί ένα πρόσωπο, αλλά μια φαντασίωση. Δεν ήταν λίγοι φυσικά αυτοί που έσπευσαν να κατηγορήσουν την Αριστερά για αυτή την απόφαση, η οποία επειδή λειτούργησε ως φόβητρο εμπόδισε την κυβέρνηση να πάρει τη σωστή απόφαση (μεταξύ μας μακάρι κάτι τέτοιο να ίσχυε και να μπορούσε να συμβεί και σε άλλες σωστές αποφάσεις της κυβέρνησης).

Ταυτόχρονα, αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το πώς συντονίστηκε η συζήτηση για τους όρους ταφής (και κατ’ επέκταση για τον ίδιο τον ρόλο του Γκλύξμπουργκ στη σύγχρονη ιστορία) από τους δημοσιογράφους στη δημόσια συζήτηση. Τα ερωτήματα που τέθηκαν στους εκπροσώπους της Αριστεράς και ο τόνος με τον οποίο αυτά τέθηκαν. Η σημειολογία των περιγραφών και των απαιτήσεων, η καλογερίστικη ευσέβεια των πιο μοντέρνων και ιλουστρασιόν ομιλούντων κεφαλών.

Για κάποιους νεότερους και κάποιους με αβέβαιες προθέσεις, ο θάνατος του Γκλύξμπουργκ περιγράφηκε ως μια χαμένη ευκαιρία να συμμετέχουμε στη βασιλική σαπουνόπερα. Σε όλο αυτό το κουτσομπολίστικο ξεσάλωμα που περιλαμβάνει το «Crown», τη βιογραφία του πρίγκιπα Χάρι, τους βασιλικούς γάμους, τις βασιλικές κηδείες, τις βασιλικές με τρούλο. Αφαιρώντας την ιστορία και την πολιτική από τα γεγονότα και κρατώντας μια lifestyle εκδοχή, ικανή να τέρψει το μίζερο κριτήριο ενός κοινού διψασμένου για κάθε είδους θεάματα. Μα η βασιλεία στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι παραμυθάκι. Είναι το σύμβολο του αντικομουνισμού και των παθών του μισού πληθυσμού της χώρας για δεκαετίες. Ο σκοταδισμός, ο αυταρχισμός και η ανικανότητα των κυρίαρχων. Οι παιδουπόλεις της Φρειδερίκης, η οικονομική απομύζηση του ελληνικού λαού, τα Ιουλιανά, η σταθερή περιφρόνηση της λαϊκής βούλησης, οι διαρκείς παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή του τόπου, οι ίντριγκες και οι αποτυχίες. Ένας βασιλικός και άπειρες αμφίβολες γλάστρες.

Ας μην πολυλογούμε. Το συμβάν δεν έχει και τόση σημασία. Η βασιλεία έχει ταφεί εδώ και πολλές δεκαετίες με λαϊκή απόφαση. Αυτό που έχει σημασία είναι η συγκυρία μέσα στην οποία αυτό συνέβη και το πώς η ιστορία (ερχόμενη από τον θάνατο ενός προσώπου) συνομιλεί με το παρόν. Το πώς δηλαδή όλη αυτή η συζήτηση άνοιξε σε μια περίοδο όπου το βασικό πολιτικό διακύβευμα είναι η πολιτειακή εκτροπή. Ανάμεσα στα σκάνδαλα των υποκλοπών και τις αυταρχικές εκτροπές του Ντογιάκου. Τη μεταμόρφωση της δημοκρατίας σε μια θεσμικά ανεμική συνθήκη όπου η παρακολούθηση των πολιτών και των πολιτικών της χώρας διεκδικείται ως κατοχυρωμένη κανονικότητα στην πράξη.

Κανείς δεν κινδυνεύει από έναν βασιλιά. Ειδικά όταν αυτός είναι νεκρός. Από αυτούς που μας επιβεβαιώνουν πως «η δημοκρατία είναι ισχυρή», ενώ επίμονα και συστηματικά την συρρικνώνουν και την εξευτελίζουν, κινδυνεύουμε.

του Θωμά Τσαλαπάτη από την εφημερίδα «ΕΠΟΧΗ»

Κατηγορίες: [show_post_categories show="category" hyperlink="yes"]