Οι κινηματογράφοι φεύγουν από το κέντρο της πόλης. Το Ιντεάλ, το Άστορ και η Ίριδα εκπέμπουν σήμα κινδύνου. Το ακίνητο του Ιντεάλ αγοράστηκε από τον ΕΦΚΑ από την εταιρεία Ξενοδοχεία Ελλάδος Μitsis Company A.E. και πρόκειται να μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Το Άστορ ακόμα απειλείται ενδεχομένως να αξιοποιηθεί και αυτό ως ξενοδοχείο, κατάστημα ρούχων ή κάτι εξίσου μίζερο. Ταυτόχρονα ορατός είναι ο κίνδυνος διακοπής της λειτουργίας και της Ίριδας όπου πραγματοποιεί τις προβολές του ο Κινηματογραφικός Τομέας του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η Αθήνα αλλάζει. Απότομα, άγαρμπα, εγκληματικά. Όχι προς μια κατεύθυνση αλλαγής, αλλά προς μια κατεύθυνση διακοπής. Αυτό που διακόπτεται είναι η πόλη. Τα σημεία συνάντησης, η λειτουργία της, τα στοιχεία αυτά που της δίνουν νόημα και χαρακτήρα. Κάποιος μπορεί να το αντιληφθεί ενώ την περπατάει. Αυτό το ατελείωτο ανοιχτό εργοτάξιο σαν ανοιχτή πληγή να απλώνεται κατά μήκος του κέντρου. Θυμίζει άρρωστο στα τελευταία του στάδια, εξαντλημένο από τις ανεπιτυχείς παρεμβάσεις μεθυσμένων ιατρών. Κανένα νόημα, κανένα σχέδιο μόνο ασχήμια και καταπάτηση. Το αισθητικό κομμάτι βουλιάζει κάτω από το λειτουργικό (που δεν λειτουργεί). Και κάτω από τις απευθείας αναθέσεις του Δήμου, που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κάθε δυνατή εκμετάλλευση. Χωρίς λογική εκτελώντας συμβόλαια. Εκτελώντας την πόλη.
Το κλείσιμο των κινηματογράφων (μόνο δύο θα μείνουν στο κέντρο) δεν είναι απλώς μια θυσία στον βωμό της απόλυτης τουριστικοποίησης. Είναι η μετατροπή της πόλης σε κάτι που δεν θυμίζει πόλη αφού δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Οι κάτοικοι διωγμένοι από τα σπίτια τους από το airbnb, τις εξώσεις, την άνοδο των ενοικίων. Οι δραστηριότητες της πόλης φιμωμένες, οι δημόσιοι χώροι εξαφανισμένοι. Και κάθε τι που θύμιζε πόλη τώρα να στέκει απλώς ως ένα σκηνικό να χαζεύουν οι τουρίστες το διήμερο πριν φύγουν για τα νησιά.
Η κυβέρνηση αυτή, οι άνθρωποι αυτοί και αυτό που αντιπροσωπεύουν είναι πανούκλα. Μια βάρβαρη σέκτα ανθρώπων που κάνουν μπίζνες εις βάρος της πόλης και των ανθρώπων. Οι κυνικοί υπολογισμοί ανθρώπων των μακρινών προαστίων που ζουν περιφρουρημένοι στη μίζερη χλιδή της απομόνωσής τους. Που δεν αντιλαμβάνονται τον κοινωνικό δεσμό, τους όρους συνάθροισης, τη συλλογική δραστηριότητα. Την μισούν, την αποφεύγουν μια ζωή και τώρα νοιώθουν πως μπορούν να την καταστρέψουν βγάζοντας και κανένα ψιλό στην πορεία.
Αλλά ό, τι και να γίνει, με όποιο τρόπο και να το δεις ή να το διατυπώσεις οι πόλεις είναι οι άνθρωποί της. Όχι οι στημένοι αρμόδιοι, όχι οι γελοίες αναπλάσεις τους ή οι περαστικοί που πιστεύουν πως την καταλαβαίνουν σε μια ματιά που θα ρίξουν, ενώ τις διασχίζουν τρέχοντας. Οι πόλεις είμαστε εμείς. Οι πόλεις δεν είναι τόποι ζωής αλλά τρόποι ζωής. Όχι οι χώροι στους οποίους περνούμε τις ζωές μας αλλά οι όροι με τους οποίους τις ζούμε σε ένα ευρύτερο περιβάλλον.
Αυτό περιγράφει και τις ευθύνες που έχουμε απέναντί τους. Γιατί ανεξάρτητα από τις όποιες επιταγές και επιδιώξεις εμείς θα συνεχίσουμε να ζούμε εδώ. Οφείλουμε λοιπόν να διεκδικήσουμε τους όρους αυτής της ζωής στην καθημερινότητά μας. Να σώσουμε τους κινηματογράφους, τους χώρους πρασίνου, τα σημεία αυτά που θέλουμε και απαιτούμε να μας καθορίζουν.
Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη αυτή που μας έμαθε να ονειρευόμαστε. Χωρίς αυτούς θα είμαστε απλώς καταναλωτές διαφημιστικών επιθυμιών σε κάποια από τις ατελείωτες κατοικίδιες πλατφόρμες φτηνής εικόνας και ληγμένης αφήγησης. Και αυτή η πόλη οφείλει να συνεχίσει να ονειρεύεται.
του Θωμά Τσαλαπάτη
Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά, Ενημέρωση, Κοινωνικά
Μην παραλείψετε να διαβάσετε:
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω το άρθρο του Κώστα Τσουκαλά που αναφέρεται στις διαπραγματεύσεις και στα μηδαμινά…
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω την ανακοίνωση του ΣΕΤΑΠ πουα αφορά την καταβολή των αναδρομικών απο τον ΕΦΚΑ.…
Είθισται όταν γίνεται μια απεργία και μάλιστα επιτυχημένη, την επόμενη ή τις επόμενες μέρες…
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες η τετράωρη προειδοποιητική στάση εργασίας στην Αχαΐα, ενάντια στα σχέδια…
Το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί οι μετακινήσεις συναδέλφων σε όλη την Ελλάδα από και προς…
