Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση
μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Γιάννης Ρίτσος – Σχήματα της απουσίας
Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά - Ενημέρωση - Κινητοποιήσεις - Κοινωνικά
Μην παραλείψετε να διαβάσετε:
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες η τετράωρη προειδοποιητική στάση εργασίας στην Αχαΐα, ενάντια στα σχέδια…
Το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί οι μετακινήσεις συναδέλφων σε όλη την Ελλάδα από και προς…
Η Εργατική Πρωτομαγιά ως δικαίωμα και μνήμη. Φάρος φωτεινός των αγώνων μας. Η Εργατική Πρωτομαγιά…
Μαζική η συνέλευση (280 άτομα περίπου) και οι περισσότεροι συνάδελφοι παρακολούθησαν τη συνέλευση όλη την…
Ομιλία – Παρέμβαση του Σταμάτη Μπούκα στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΤΑΠ στις 9/4/2022
