Ο Kόμπε και ο θάνατος

Η είδηση του θανάτου του Kόμπε Μπράιαντ ήχησε εκκωφαντική σε κάθε οθόνη και κάθε αυτί. Ο πρώην σταρ των Λέικερς ήταν 41 όταν το ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε μαζί με τη 13χρονη κόρη του και άλλα 7 άτομα συνετρίβη. Ο θάνατος αυτός δεν ήταν ακόμα μια απώλεια ενός σταρ, σε μια μακρινή ήπειρο, ένα γεγονός στα μέτρα των κοινωνικών δικτύων και του ανέξοδου θρήνου τους κάθε τρεις και λίγο.

Ο Kόμπε ήταν ο μεγάλος οικείος για μια ολόκληρη γενιά παιδιών και φιλάθλων, το όνομα που κάποιος φώναζε πριν πετάξει ένα τσαλακωμένο χαρτί στο καλάθι των αχρήστων στο σχολείο ή μια Κόκα Κόλα στα σκουπίδια δίπλα στο γηπεδάκι. Ηταν κάποιος που τον είχες ουσιαστικά δει να μεγαλώνει μπροστά στα μάτια σου, πριν ακόμα από τα 18 του, όταν ήδη είχε γίνει παγκοσμίως γνωστός ως προοπτική και στη συνέχεια για 20 σεζόν στους Λέικερς. Τον είχες δει να μετατρέπεται από ένα εγωιστικό κωλόπαιδο σε έναν μεγάλο παίκτη που όχι μόνο κουβάλησε την ομάδα του σε 5 κατακτήσεις πρωταθλήματος αλλά ταυτόχρονα πήρε ένα ολόκληρο άθλημα στη μετά Μάικλ Τζόρνταν εποχή (στην κορύφωση δηλαδή της δημοφιλίας του μπάσκετ) και το κράτησε στο ίδιο ύψος παραδίδοντας τα ηνία στην επόμενη γενιά.

Και μαζί με τα αθλητικά κατορθώματα δεν ξεχνούμε και το αρνητικό στίγμα. Τους καβγάδες με τους συμπαίκτες και κυρίως τον Shaq, την άρνησή του να πασάρει την μπάλα όσο συχνά θα έπρεπε, αλλά κυρίως την υπόθεση βιασμού για την οποία κατηγορήθηκε (ο ίδιος αρνήθηκε τις καταγγελίες και η υπόθεση τελικά έληξε με εξωδικαστική συμφωνία, χωρίς να είμαστε σίγουροι για το τι ακριβώς έγινε).

Παρ’ όλα τα αρνητικά, παρά τις συνεχόμενες κακές σεζόν των Λέικερς ανάμεσα στις δύο περιόδους των πρωταθλημάτων, ο Kόμπε ξεχώρισε από οποιονδήποτε άλλο αθλητή της περιόδου. Το Mamba mentality, ο τρόπος που αντιμετώπιζε το μπάσκετ και όχι μόνο, είναι τελικά η σημαντικότερη κληρονομιά του. Αυτή η επιθυμία για μια ατελείωτη βελτίωση, για νέες προκλήσεις, για απόλυτη αφοσίωση στον σκοπό. Στη στάση αυτή που ορίζει πως ακόμα και αν είσαι ο καλύτερος παίκτης στο γήπεδο, πρέπει να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου σαν να είσαι ο χειρότερος. Να ξεκινάς προπονήσεις πριν απ’ όλους στις 5.30 το πρωί, να μη χάνεις ποτέ τη συγκέντρωσή σου, την αίσθηση του στόχου και του επιτεύγματος. Είναι πολλοί οι νέοι αθλητές που μπροστά στην περιγραφή της προοπτικής τους από τα μίντια και τις προσδοκίες των φιλάθλων στο ξεκίνημα της διαδρομής λυγίζουν από το βάρος και χάνονται. Ο Kόμπε όχι μόνο δέχτηκε το στοίχημα, αλλά το αύξησε. Να γίνει ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του, ο καλύτερος παίκτης της χρονιάς, ο καλύτερος παίκτης της γενιάς του, ένας από τους 5 καλύτερους όλων των εποχών. Ο αριθμός-ρεκόρ των 81 πόντων που πέτυχε κόντρα στους Ράπτορς λειτουργεί ως συμπύκνωση αυτής της στάσης, οριοθετώντας την υπερβολή ως ρεαλιστικό στόχο, την υπέρβαση ως απλή διάβαση, το παραπάνω ως μέτρο.

Εχουμε συνηθίσει οι θρύλοι να έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο και τον αποχωρισμό. Είτε να χάνονται σε νεαρή ηλικία και να στέκουν εκεί ως αέναες προοπτικές, ως υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν και υποθέσεις που μονίμως προσθέτουν δυνατότητα στο συντελεσμένο, είτε να φεύγουν σε βαθιά γεράματα, ασήκωτοι, σχεδόν σαν θεσμοί, ενσαρκώσεις της ίδιας της ιστορίας του μέσου τους. Ο Kόμπε έφυγε λίγο μετά την ολοκλήρωση της μπασκετικής του καριέρας. Δεν υπήρχαν ερωτήματα για το τι παραπάνω θα μπορούσε να προσφέρει και μαζί δεν υπήρξε ο χρόνος για να ξεχαστεί ώστε να τον θυμηθούμε ξανά με λευκά μαλλιά ξαπλωμένο πάνω σε κουρασμένες δάφνες. Η κατάληξή του ήταν η ολοκλήρωση της μπασκετικής του καθημερινότητας και μαζί του μπασκετικού του μύθου. Αλλά μαζί θα στέκει για πάντα και ως μια διαρκής υπενθύμιση θανάτου.

Γιατί ο αθλητής είναι πάντοτε ο πιο ζωντανός. Η ύπαρξη, ως υπερθετικός, του σώματος, ως μια σάρκινη ένταση του παρόντος που ξεπερνά το ανθρώπινο, η ύλη μεταμορφωμένη σε χάρη. Ολα αυτά έσβησαν με τον πιο απότομο τρόπο με το δυστύχημα. Και ο θάνατος πάνω από τα συντρίμμια ως ο μεγάλος εξισωτής. Σε ένα μονάκι με τη σκιά σου. Χωρίς κοινό και χωρίς παρατάσεις.

Πηγή: tsalapatis.blogspot.com

Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά, Ενημέρωση, Κοινωνικά