Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα κείμενο του Γιάννη Αλμπάνη για την επέτειο του πολυτεχνείου απο την σελίδα του στο facebook.
……………………………………………………………………………………………………………………..
Κατέβηκα για πρώτη φορά σε πορεία του Πολυτεχνείου το 1990. Έκτοτε, έχουν αλλάξει πολλά κι έχω αλλάξει κι εγώ πολύ. Αλλά στην πορεία κατεβαίνω κάθε χρόνο. Και όσο περνάνε τα χρόνια, το Πολυτεχνείο με συγκινεί περισσότερο.
Μεγαλώνοντας, από τη μια μεριά εκτιμάς βαθύτερα το ανεκτίμητο δώρο της ζωής και από την άλλη, αντιμετωπίζεις τον θάνατο ως οικείο γεγονός και όχι ως αφαιρετική έννοια. Ακριβώς επειδή αλλάζει η στάση απέναντι στη ζωή και το θάνατο, συνειδητοποιείς ολοένα και πιο πολύ το μεγαλείο της θυσίας του Πολυτεχνείου.
Μια θυσία που δεν πήγε στράφι, αλλά αποτέλεσε τον αποφασιστικό παράγοντα για να μη γίνει μια «ομαλή» μετάβαση από τη δικτατορία σε μια ελεγχόμενη από τον στρατό δημοκρατία, όπως έγινε στην Τουρκία. Στο Πολυτεχνείο οφείλουμε την τομή του 1974.
Το Πολυτεχνείο όμως δεν είναι μόνο μια επέτειος. Αποτελεί ζώσα παλλόμενη μνήμη, ένα «άγγιγμα από την πνοή του αέρα που περιέβαλλε τους προηγούμενούς μας». Το Πολυτεχνείο παραμένει μια από τις βασικές ορίζουσες της πολιτικοποίησης της νεολαίας, μια ορίζουσα εξεγερσιακή και ασυμβίβαστη.
Ένα ενεργό επιχείρημα ότι ο ξεσηκωμός μπορεί να κάνει πιο ανθρώπινη τη ζωή, ενώ ο κρατικός δεσποτισμός μπορεί να την κάνει απάνθρωπη. Με τις λέξεις του Βορίδη, είναι ο πυλώνας της «μεταπολιτευτικής αριστερής ηγεμονίας».
Επειδή το Πολυτεχνείο είναι μνήμη κι επιχείρημα ριζοσπαστισμού, γίνεται αντικείμενο μίσους και χλεύης. Συστηματικά επιχειρείται η εκρίζωση της μνήμης. Σήμερα ο Ηλίας Κανέλλης γράφει ότι «το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη χούντα, αλλά αντιθέτως έφερε στα πράγματα τη σκληρότερη χούντα του Ιωαννίδη». O Sotiris Roussos απαντά εύστοχα: «Λες και δεν είχε ετοιμαστεί το εσωτερικό πραξικόπημα Ιωαννίδη και η συνωμοτική ομάδα του ως το Πολυτεχνείο, αλλά ξύπνησαν εκεί κατά τις 15 Νοεμβρίου και η όλη οργάνωση έγινε σε δέκα μέρες».
Κάθε χρόνο η πορεία είναι μια απάντηση στην οργανωμένη επιχείρηση της λήθης και της διαστρέβλωσης, η ασπίδα που κρατάει ασφαλείς τους νεκρούς μας από τον εχθρό. Πάνω απ’ όλα όμως είναι μια μάχη για την ιδεολογική ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία, μια μάχη για να είναι πιο δυνατοί «οι από κάτω» απέναντι στους «από πάνω».
Ως ζώσα παλλόμενη μνήμη το Πολυτεχνείο αποτελεί μέρος της κίνησης των κινημάτων. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο είναι διαφορετικό. Φέτος είναι τα παιδιά στην ΑΣΟΕΕ, το άσυλο, το ξύλο, τα ΜΑΤ, ο αυταρχισμός, η ιστορική ρεβάνς που θέλει να πάρει η Δεξιά. Την Κυριακή είναι βέβαιο ότι τα παιδιά θα είναι πολλά στον δρόμο, με το κέφι και την αποφασιστικότητα που αντιστοιχεί στην ηλικία τους.
Καλό όμως είναι να είμαστε εκεί και οι μεγαλύτεροι, με το λιγότερο κέφι και τη μικρότερη αποφασιστικότητα που αντιστοιχεί στη δικιά μας ηλικία. Γιατί δεν πρέπει να τους αφήσουμε να πάρουν τη ρεβάνς δια του ροπάλου, γιατί η παρουσία των «μεγάλων» προστατεύει τους «μικρούς» από την ασυδοσία των κρανοφόρων. Την Κυριακή θα μετρηθούμε και πρέπει να βρεθούμε πολλοί…
Μια φίλη των γονιών μου είχε πει ότι εκείνο που της έμεινε πιο πολύ από τη μεγάλη νύχτα ήταν η εικόνα ενός άντρα που κράταγε ανοιχτό το πουκάμισο του και φώναζε στους αστυνομικούς: Βαράτε ρε, δεν σας φοβάμαι. Η εικόνα της αφήγησης με παραπέμπει αυτόματα στην «3η Μαΐου 1808» του Φρανθίσκο Γκόγια.
Τα εντός εισαγωγικών είναι του Μπένγιαμιν.
Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά, Ενημέρωση, Κινητοποιήσεις, Κοινωνικά
Μην παραλείψετε να διαβάσετε:
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω το άρθρο του Κώστα Τσουκαλά που αναφέρεται στις διαπραγματεύσεις και στα μηδαμινά…
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω την ανακοίνωση του ΣΕΤΑΠ πουα αφορά την καταβολή των αναδρομικών απο τον ΕΦΚΑ.…
Είθισται όταν γίνεται μια απεργία και μάλιστα επιτυχημένη, την επόμενη ή τις επόμενες μέρες…
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες η τετράωρη προειδοποιητική στάση εργασίας στην Αχαΐα, ενάντια στα σχέδια…
Το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί οι μετακινήσεις συναδέλφων σε όλη την Ελλάδα από και προς…
