του Στράτου Κερσανίδη

 Η μνήμη μας ακολουθεί. Είναι η προσωπική μας περιουσία και ο προσωπικός μας εφιάλτης και την κουβαλάμε πάντα μαζί. Έτσι άλλοτε αποτελεί εφόδιο και θετική παρακαταθήκη κι άλλοτε φάντασμα που στοιχειώνει.

Όταν ένας άνθρωπος έχει μνήμες από τα χρόνια του ναζισμού κι ύστερα από το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας έχει να διαχειριστεί ένα βαρύ φορτίο. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον ήρωα της ταινίας “Μη χαμηλώνεις το βλέμμα”, του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ, η οποία είναι μία από τις προτάσεις αυτές της εβδομάδας αν και μπορεί να κουράσει με τη μεγάλη της διάρκεια.

Άλλη μία πρόταση, αποτελεί το λεσβιακό δράμα εποχής, “Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται”, της Σελίν Σιαμά, ταινία η οποία κέρδισε το βραβείο Σεναρίου στις Κάνες και πολλοί μίλησαν για κομψοτέχνημα.

Πως όμως να αγνοήσεις μια ταινία που έχει σκηνοθετήσει ο Ανγκ Λι; Έτσι το “Gemni man”, περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, έχει το δικό της ενδιαφέρον το οποίο δεν είναι αμελητέο.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον φαίνεται πως είναι το ψυχολογικό θρίλερ, “Ο κυνηγός της νύχτας”, του  Ντέιβιντ Ρέιμοντ.

Προβάλλονται επίσης δύο ταινίες ντοκιμαντέρ από δύο γειτονικές χώρες της Νότιας Αμερικής.

Πρόκειται για την ποιητική και βαθιά πολιτική “Οροσειρά των ονείρων”, του μεγάλου Πατρίτσιο Γκουσμάν από τη Χιλή και την άκρως ενδιαφέρουσα βιογραφική ταινία “Ντιέγκο Μαραντόνα”, του Ασίφ Καπάντια, με προφανές θέμα.

Τέλος για τους μικρούς σινεφίλ προβάλλεται η ταινία κινουμένων σχεδίων,  “Σον το πρόβατο ταινία: Φαρμαγεδών”, των Ρίτσαρντ Φέλαν και Γουίλ Μπέχερ.

……………………………………..

ΜΗ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

WERK IHNE AUTOR

Σκηνοθεσία: Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ
Πρωταγωνιστούν: Τομ Σίλινγκ, Σεμπάστιαν Κοχ, Πόλα Μπερ, Σάσκια Ρόζενταλ, Όλιβερ Μασούτσι

Πριν από 12 χρόνια ο Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ είχε γοητεύσει με την ταινία με τις «Ζωές των άλλων» και είχε κερδίσει το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Και το είχε κατορθώσει επειδή μέσα από μια πραγματικά ανθρώπινη ιστορία, και χωρίς πολιτική δημαγωγία να μιλήσει για τις ζωές των ανθρώπων στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Σε μια ταινία όπου αυτό που κυριαρχούσε ήταν ο ανθρώπινος παράγοντας και όχι η εύκολη πολιτική σπέκουλα. Συνέχεια →

……………………………………….

ΕΝΗΛΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

Ο Κώστας Γαβράς ήταν και παραμένει ένας μεγάλος σκηνοθέτης. ΚΙ αυτό το αποδεικνύει για μια ακόμη φορά με τον συναρπαστικό τρόπο με τον οποίο μεταφέρει στο σινεμά το ομώνυμο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, «Ενήλικοι στην αίθουσα».
Αν πάρουμε υπόψη πως «σκηνοθεσία» σημαίνει καταρχήν «ρυθμός», δηλαδή αφηγηματική ροή η οποία δε δημιουργεί κενά και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, τότε ο Γαβράς τα πήγε περίφημα.
Υπογράφει ένα δυνατό πολιτικό θρίλερ, με τρόπο δυναμικό, νευρώδες μοντάζ και εναλλαγή συναισθημάτων, που δημιουργεί την αίσθηση του ασφυκτικού, κλειστοφοβικού περιβάλλοντος και πάνω απ’ όλα την πνιγηρή ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο ισχυρός στον ανίσχυρο.
Κι όλα αυτά με αναφορά σε γεγονότα η εξέλιξη των οποίων μας είναι γνωστή που εξαρχής αποτελεί μειονέκτημα για το σκηνοθέτη, το οποίο όμως ο Κώστας Γαβράς ξεπερνά.
Βέβαια η παρακολούθηση της ταινίας μας αφορά άμεσα τόσο ως Έλληνες όσο και ως αριστερούς, επειδή είναι η δική μας ιστορία, τα γεγονότα που ζήσαμε λεπτό προς λεπτό και τα οποία επηρέασαν και επηρεάζουν τη ζωή μας.
Από δω και πέρα όμως έχω να διατυπώσω κάποιες ενστάσεις οι οποίες κατά την άποψή μου αποδυναμώνουν την ταινία. Συνέχεια →

07/10/2019
………………………………………….

JOKER

Δε θα αναφερθώ στη μνημειώδη ερμηνεία του Χοακίν Φίνιξ, η οποία είναι πέρα από κάθε περιγραφή. Θα ήθελα όμως να γράψω δυο σύντομα λόγια για την ταινία η οποία κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα και εκθειάστηκε από την κριτική.
Δικαίως βραβεύτηκε, δικαίως εγκωμιάστηκε καθώς -κινηματογραφικά μιλώντας- πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία.
Αφηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστορία, έχει θαυμάσιο ρυθμό και οποιεσδήποτε μικροατέλειες καλύπτονται από τον γίγαντα Χοακίν Φίνιξ.
Έχω όμως πολλές ενστάσεις στο πολιτικό της κομμάτι. Στον «Joker» παρουσιάζεται μια κοινωνία σε σήψη, ένας κόσμος σε αναταραχή με εμφανείς ταξικές αντιθέσεις. Καλά ως εδώ, όμως τελικά τι είναι εκείνο το οποίο εξάγεται ως συμπέρασμα; Πως όλα αυτά οδηγούν σε ένα τυφλό μίσος, μια τυφλή αντίδραση; Μια κοινωνική έκρηξη η οποία δεν έχει κανέναν προσανατολισμό και δεν εκφράζεται από κανένα πολιτικό υποκείμενο και εμπνέεται από τις εγκληματικές πράξεις ενός οργισμένου, περιθωριοποιημένου ανθρώπου; Αυτό περισσότερο μοιάζει με πρόσκληση σε εκτόνωση παρά για πραγματική εξέγερση η οποία αμφισβητεί και θέλει να ανατρέψει το σύστημα το οποίο δημιουργεί την αδικία και την ανισότητα. Και επειδή ξέρω πως η ταινία θα κόψει αρκετές χιλιάδες εισιτήρια -και πολύ καλά θα κάνει- πολύ φοβάμαι πως οι θεατές οι οποίοι θα γοητευθούν από την κοινωνική έκρηξη που θα δουν επί της οθόνης, την επόμενη στιγμή θα είναι οι πρώτοι οι οποίοι θα αντιδράσουν σε μια παρόμοια κατάσταση η οποία θα μπορούσε να συμβεί στην πραγματικότητα. Επειδή ο μικροαστισμός και ο ατομισμός διαπερνούν πέρα για πέρα ολόκληρη την περίφημη ‘μεσαία τάξη’ και, δυστυχώς, όχι μόνον αυτή, η πλειοψηφία των χειροκροτητών της μυθοπλαστικής κοινωνικής έκρηξης θα προτιμήσουν την πλευρά του νόμου και της τάξης εάν και εφόσον η μυθοπλασία μεταφερθεί στην αληθινή ζωή.
Βέβαια, μπορεί όλα αυτά που γράφω να είναι περιττά και ο κόσμος να θέλει απλώς να απολαύσει μια ταινία. Ε, σε αυτήν την περίπτωση, ο «Joker», του Τοντ Φίλιπς είναι από εκείνες τις ταινίες που αξίζει να χαλαλίσει κάποιος (-α), ένα δίωρο. Γιατί, αν μη τι άλλο, ο Φίλιπς κάνει ΣΙΝΕΜΑ!

Πηγή: https://kersanidis.wordpress.com/

Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά, Ενημέρωση, Κοινωνικά

 

---

 

Μην παραλείψετε να διαβάσετε: