Είναι πολλοί αυτοί που θυμούνται που βρίσκονταν εκείνο το Σάββατο στις 6 Δεκεμβρίου του 2008. Είναι πολλοί αυτοί που θυμούνται το πώς πέρασαν τις μέρες που ακολούθησαν. Ο Δεκέμβρης του 2008 υπήρξε η βία ενηλικίωση για μια σειρά από διαφορετικές ηλικίες. Το σημείο που ανατάραξε τις βεβαιότητες και τις σταθερές ενός πλήθους ορίζοντας την πολιτική αντίληψη, τους τρόπους συμμετοχής, τον πολιτικό ορίζοντα για τα χρόνια που θα έρθουν.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα συνέβη σε μια Ελλάδα πολιτικά απροετοίμαστη για όσα θα ακολουθούσαν. Η καραμανλική Νέα Δημοκρατία διένυε τη δεύτερη τετραετία της, ήδη μακριά από την υπερφίαλη φιέστα των Ολυμπιακών Αγώνων και βουτηγμένη στα σκάνδαλα, το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν σε μια στάση αναμονής γεμάτη κενή αυτοπεποίθηση και η αριστερά ήταν καθηλωμένη στα χαμηλά μεταπολιτευτικά ποσοστά της. Τίποτα δεν προμήνυε όσα θα ακολουθούσαν, τίποτα δεν περιείχε τον κόσμο αυτό που θα φανερωνόταν όλα τα υπόλοιπα χρόνια.
Βλέποντας αναδρομικά τα γεγονότα σήμερα μπορούμε να αντιληφθούμε πως ο Δεκέμβρης του 2008 εμπεριείχε σπερματικά όλα όσα ακολούθησαν. Τόσο από την πλευρά του πολιτικού κατεστημένου όσο και από την πλευρά της κοινωνίας. Την ηθική χρεοκοπία ενός πολιτικού συστήματος που ρευόταν παραφαγωμένο και ζαλισμένο στην τελευταία πράξη της λαίμαργης ευωχίας του που θα οδηγήσει κατευθείαν στην κρίση. Τα αντανακλαστικά και τα αιτήματα ενός ανομοιογενούς αριθμού ανθρώπων που θα συναντιόταν πίσω από ένα ηθικό αίτημα που θα μεταμορφωνόταν σε πολιτική επιταγή. Και ταυτόχρονα τα όρια αυτής της κίνησης. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αναδρομικά όλα υπήρχαν σε εκείνο το δύσκολο σημείο της νύχτας στις 6 Δεκεμβρίου. Η κρίση και η αντίδραση σε αυτή, η ραγδαία άνοδος της Αριστεράς και η συντριπτική απάντηση του δημοψηφίσματος. Καθώς επίσης και η γενικευμένη απογοήτευση και η μελαγχολία που απλώθηκαν από το 2015 μέχρι και τις μέρες μας και ο ρεβανσισμός του συστήματος που πρώτη φορά μεταπολιτευτικά τρόμαξε από τα σχήματα που έπαιρνε το πλήθος.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ό,τι ξεκίνησε το 08 τελείωσε το 15 ώστε να αργοσβήσει ανάμεσα στις πεταμένες μάσκες της πανδημίας, τη θολούρα μιας Αριστεράς χωρίς ταυτότητα και τα ερείπια που αφήνει πίσω του το νέο σύστημα από καταστροφή σε καταστροφή. Τελείωσαν όλα λοιπόν; Ο κύκλος έκλεισε ώστε να μας υπενθυμίζει τον εαυτό του απλώς σε επετείους και επαναλήψεις; Φυσικά και όχι. Γιατί αν κάτι μας δίδαξε ο Δεκέμβρης αυτό είναι η πολιτική του αυθόρμητου, η βεβαιότητα των αιτημάτων που καιροφυλακτούν, η σιωπηλή παρουσία ενός άλλου κόσμου που υπάρχει πάντοτε υπόγεια κάτω από τα εξαντλημένα βήματα της ρουτίνας.
Σήμερα ο σπόρος του Δεκέμβρη ανθίζει σε αυτή την αίσθηση πως, όπως και να έχουν τα πράγματα, όσο σκοτεινές και αδιάφορες και αν φαντάζουν οι εποχές, στην πραγματικότητα απέχουμε μια σπίθα από την πυρκαγιά. Πως ακόμα και στις πιο σκοτεινές ή αδιάφορες περιόδους όλα είναι δυνατά και πως το μέλλον δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από μια αφορμή για να θεμελιωθεί από την αρχή. Ο Δεκέμβρης θα είναι πάντοτε εδώ σε αδράνεια περιμένοντας τη στιγμή. Και η επέτειός του, πάντοτε αιχμηρή, θα μας θυμίζει ακριβώς αυτό: τον εαυτό μας ως πολιτική δυνατότητα.
του Θωμά Τσαλαπάτη από την εφημερίδα Εποχή
Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά, Ενημέρωση, Κοινωνικά
Μην παραλείψετε να διαβάσετε:
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω το άρθρο του Κώστα Τσουκαλά που αναφέρεται στις διαπραγματεύσεις και στα μηδαμινά…
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω την ανακοίνωση του ΣΕΤΑΠ πουα αφορά την καταβολή των αναδρομικών απο τον ΕΦΚΑ.…
Είθισται όταν γίνεται μια απεργία και μάλιστα επιτυχημένη, την επόμενη ή τις επόμενες μέρες…
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες η τετράωρη προειδοποιητική στάση εργασίας στην Αχαΐα, ενάντια στα σχέδια…
Το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί οι μετακινήσεις συναδέλφων σε όλη την Ελλάδα από και προς…
