Είναι ο πληθωρισμός ηλίθιε!*

Επειδή αρχίσουν πάλι οι θρηνωδίες για την ήττα της δημοκρατίας και τον εκφασισμό της αμερικανικής κοινωνίας – ντροπή σας αχρείοι κοκινολαίμηδες – πάμε να δούμε κάποια προκαταρκτικά.

Στο γράφημα της εικόνας από το exit poll, θα δείτε ότι η πλειονότητα των φτωχών και μεσαίων οικονομικά Αμερικανών ψήφισαν Τραμπ. Αντιθέτως, Κ. Χάρις ψήφισαν οι πολύ φτωχοί (εισόδημα κάτω των 30.000 δολαρίων) και οι πιο ευκατάστατοι. Οι Δημοκρατικοί είναι πλέον το κόμμα των πλουσίων και των πολύ φτωχών, ενώ ο Ρεπουμπλικάνοι, τείνουν να γίνουν το κόμμα των εργαζομένων και της μεσαίας τάξης.
Γιατί συνέβη αυτό; Αν διαβάσετε τις αναλύσεις των Δημοκρατικών οικονομολόγων θα μείνετε με την εικόνα ότι η οικονομία πετούσε επί Μπάιντεν – υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, χαμηλή ανεργία, μεγάλη άνοδος στο χρηματιστήριο κλπ. Ο νομπελίστας Κρούγκμαν μάλιστα αναρωτιόταν από τις στήλες των NYT πώς είναι δυνατόν οι Αμερικάνοι να μη βλέπουν πόσο καλά πάει η οικονομία και να δηλώνουν δυσαρεστημένοι!
Έλα όμως που υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο που λέγεται πληθωρισμός. Την τετραετία Μπάιντεν ο πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 20,1% έναντι 7,1% την τετραετία Τραμπ. Μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2024, οι πραγματικοί μισθοί (σε όρους αγοραστικής δύναμης) μειώθηκαν κατά 2,14%, σύμφωνα με το US Bureau of Labor Statistics, ενώ επί Τραμπ είχαν αυξηθεί πάνω από 8% (αν και τους τελευταίους μήνες έχουν βελτιωθεί κάπως τα πράγματα).

4.Αυτό όμως είναι η γενική εικόνα, γνωρίζουμε ότι ο πληθωρισμός είναι και βιώνεται πολύ πιο βαριά από τα χαμηλά εισοδήματα, σε σχέση με τα υψηλά και τα μεσαία. Και ακόμα περισσότερα από αυτούς που δεν έχουν assets (μετοχές, ομόλογα ή ακίνητα) στην κατοχή τους, η αξία των οποίων ανατιμήθηκε σημαντικά.

Όλες οι μετρήσεις έδειχναν ότι η οικονομία ήταν το πρώτο κριτήριο ψήφου για τους πολίτες (40%) και εκεί ο Τραμπ είχε ξεκάθαρο προβάδισμα. Όπως είχε και στα περισσότερα επίδικα αυτών των εκλογών (ασφάλεια, μεταναστευτικό κλπ.). Αντιθέτως, η Χάρις είχε μεγάλο προβάδισμα στο ζήτημα των εκτρώσεων, αλλά μόνο με αυτό δεν κερδίζεις εκλογές.
Αν παρακολουθούσατε απλούς ψηφοφόρους που μέχρι πρόσφατα ψήφιζαν Δημοκρατικούς θα τους ακούγατε να λένε ότι είναι σε χειρότερη οικονομική κατάσταση και ότι οι Δημοκρατικοί προτιμούν να δίνουν δισεκατομμύρια για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αντί για τη δική τους στήριξη.
Αλλά ακόμα και στα πολιτισμικά θέματα, όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων δεν αποδέχεται τη ριζοσπαστική πολιτική των ταυτοτήτων που προτάσσουν οι Δημοκρατικοί.
Η Χάρις το κατάλαβε αυτό, εξ ου και δεν τόνιζε το φύλο και το χρώμα της (γυναίκα, μαύρη), σε αντίθεση με την Κλίντον το 2016. Το υπόλοιπο κόμμα, ωστόσο είναι πλέον ταυτισμένο με αυτές τις θέσεις – χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο υποψήφιος αντιπρόεδρος της Χάρις, Τ. Γουόλς, που ως κυβερνήτης της Μινεσότα απέκτησε το προσωνύμιο «ο Ταμπόν Τιμ» γιατί έβαλε στις τουαλέτες των αγοριών στα σχολεία (ναι σωστά διαβάσατε, των αγοριών) … ταμπόν.
Εν ολίγοις, ο Τραμπ επέβαλλε την ατζέντα του και οι Δημοκρατικοί έτρεχαν πίσω του. Έχοντας ήδη την κυβέρνηση δεν γινόταν να ωραιοποιήσουν την κατάσταση στα βασικά επίδικα και για αυτό επικεντρώθηκαν στο ένα και μοναδικό που θεωρούσαν ότι μπορούν να πλήξουν τον Τραμπ – τον κίνδυνο για τη δημοκρατία.
Οι Δημοκρατικοί έκαναν μια καμπάνια βασισμένοι στο ότι ο Τραμπ είναι φασίστας, κυριολεκτικά ο νέος Χίτλερ, που αν εκλεγεί θα επιβάλλει δικτατορία. Ωστόσο, ο Τραμπ κυβέρνησε για 4 χρόνια και δεν κατήργησε τη δημοκρατία. Αυτό το επιχείρημα δεν έπειθε παρά τους πεισμένους, που ήδη ταύτιζαν τον Τραμπ με τον φασισμό.
Αντιθέτως, οι μη πεισμένοι, δηλαδή η πλειονότητα, ακόμα και άνθρωποι που δεν είναι οπαδοί του Τραμπ, έβλεπε τους Δημοκρατικούς να προσπαθούν να τον κλείσουν φυλακή ή να τον αποτρέψουν από το να είναι υποψήφιος. Είδαν ακόμη, δύο απόπειρες δολοφονίας κατά του Τραμπ μέσα στην προεκλογική περίοδο που πέρασαν εντελώς στον ντούκου (φανταστείτε μόνο τι θα γινόταν αν οι απόπειρες αφορούσαν την Κ. Χάρις).
Επιπλέον, έμαθαν από τον Ζούκεμπεργκ και τον Μασκ ότι η κυβέρνηση των Δημοκρατικών επέβαλε στις τις πλατφόρμες να λογοκρίνουν διαφωνούντες, ακόμα και επιστήμονες, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αλλά και μετά, για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Έμαθαν επίσης για την παρέμβαση του FBI στα ΜΜΕ να συγκαλύψουν το σκάνδαλο με το λαπτοπ του γιου του Μπάιντεν, Χάντερ, που έδειχνε τις σχέσεις διαφθοράς της οικογένειας με την Ουκρανία.
Γενικά, η διαφορά των Δημοκρατικών με τον Τραμπ για τη δημοκρατία και τους θεσμούς είναι κυρίως αισθητικής φύσεως. Οι Δημοκρατικοί πίνουν νερό στο όνομά τους, αλλά τους έχουν γραμμένους. Ο Τραμπ τους έχει γραμμένους λόγω και έργω, αδιαφορεί για τα προσχήματα. Αυτό σε μια γενικότερη κρίση αντιπροσώπευσης τον κάνει να φαντάζει πιο αυθεντικός.
Last but not least – ο ελιτισμός των Δημοκρατικών. Μιλάμε για το κόμμα, που μαζί με όλα σχεδόν τα μεγάλα ΜΜΕ, βεβαίωναν όλον τον κόσμο ότι ένας εμφανώς ανοϊκός άνθρωπος που δεν ξέρει τι λέει και πού βρίσκεται, είναι όχι μόνο ακμαίος πρόεδρος, αλλά μπορεί να κυβερνήσει και για δεύτερη θητεία – εμάς να ακούτε, μην πιστεύετε στα μάτια σας! Τέτοιο διαπλανητικό gaslighting δεν έχει ξαναγίνει από την εποχή του Ελ Σιντ.
Αλλά όταν είδαν ότι ο Μπάιντεν κινδυνεύει να τους μείνει στα χέρια, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, τον έδιωξαν εν μία νυκτί, με παρέμβαση του Γιώργου του Κλούνει δημόσια, και παρασκηνιακά, του Ομπάμα και της Πελόσι.
Και επέβαλαν χωρίς εκλογές την Κ. Χάρις η οποία ήταν από τις πιο αντιδημοφιλείς πολιτικούς των Δημοκρατικών. Στις δε προκριματικές το 2020 δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε μία πολιτεία. Μιλάμε για δημοκρατία όχι αστεία!
Επέβαλαν, ακόμα, μια πολιτικό που όταν τη ρωτούσαν τι θα κάνετε αν εκλεγείτε πρόεδρος και που διαφέρετε από τον Μπάιντεν, απαντούσε ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια οικογένεια της μεσαίας τάξης. Το δε προεκλογικό της σύνθημα ήταν «είναι ώρα να γυρίσουμε σελίδα», λες και δεν κυβερνούσαν οι Δημοκρατικοί τα προηγούμενα 4 χρόνια! Και που όταν την ακούς να μιλάει (και να γελάει μόνη της) κριντζάρεις περισσότερο και από τα αστεία του Σεφερλή.
Κάπως έτσι, ο Τραμπ κατάφερε να εμφανιστεί για μία ακόμα φορά ως ο αντισυστημικός υποψήφιος, που τον πολεμάει το σύστημα, τα ΜΜΕ, το βαθύ κράτος, παρόλο που έχει λειάνει πολύ τον πολιτικό του λόγο, σε σχέση με το 2016 και είναι πολύ πιο φειδωλός στις υποσχέσεις του.
Κατάφερε δε να εκφράσει τμήματα του πληθυσμού που παραδοσιακά ψήφιζαν Δημοκρατικούς – εργάτες του μπλε κολάρου, νέους άνδρες, μαύρους, ισπανόφωνους κλπ.
Ανθρώπους, ωστόσο, για τους οποίους οι Δημοκρατικοί αδιαφορούσαν, αν δεν τους έβριζαν και από πάνω, ως ρατσιστές, σεξιστές, φασίστες. Γιατί πολύ απλά, έχουν γίνει το κόμμα της μορφωμένης μεσαίας τάξης και των πλουσίων.

22.Κατά τα άλλα, το χθεσινό αποτέλεσμα – η μεγάλη νίκη του Τραμπ, ο έλεγχος της γερουσίας και μάλλον και της βουλής – είναι εντελώς ανεξήγητο.

Πώς είναι δυνατόν οι Αμερικάνοι να μην ψήφισαν την εκλεκτή της Τέιλορ Σουίφτ, της Λαίδης Γκάγκα, της Μπιγιόνσε και του Γιώργου του Κλούνεϊ; Δεν το χωράει ο νους του πεφωτισμένου, μετριοπαθούς ανθρώπου. Αιδώς αχρείοι κοκκινολαίμηδες!

*ένα κείμενο του Δημήτρη Τσίρκα στο Facebook

Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά, Ενημέρωση, Κοινωνικά