Ντέιβιντ Λίντς ο ποιητής των ονείρων…

Αν το ασυνείδητο είναι δομημένο σαν γλώσσα, όπως ήθελε ο Λακάν, κανένας δεν τη μιλούσε καλύτερα από τον Ντέιβιντ Λιντς.

Ο Λιντς μας έδειξε ότι η πραγματικότητα είναι το πιο μεγάλο, το πιο αλλόκοτο από όλα τα όνειρα. Οι ταινίες του σε αρπάζουν και σε πετάνε σε λαβυρίνθους που είναι αδύνατο να τους διαβείς αλώβητος.

Τα παραμορφωμένα πρόσωπα, οι απόκοσμοι ήχοι γίνονται ο καθρέφτης κρυμμένων φόβων και καταπιεσμένων επιθυμιών.

Μια καταιγιστική παρέλαση ομορφιάς και φρίκης, μια ηδονοβλεψία του τρόμου. Οι γκροτέσκες και συνάμα, ποιητικές εικόνες, που τις συνοδεύει άλλοτε η πιο γλυκιά, μελαγχολική μουσική, άλλοτε οι πιο τρομακτικές στριγγλιές, προδίδουν την εμμονή του με το ανοίκειο.

Λες και ήταν ταγμένος να φωτίζει το σκοτάδι που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της καθημερινής ζωής, των καθημερινών ανθρώπων. Ιστορίες αργόσυρτες, που δεν ακολουθούν γραμμικούς κανόνες, αλλά ξετυλίγονται σαν όνειρα – θραυσματικά, παράλογα, γεμάτα σύμβολα, έτοιμα να εισχωρήσουν στις ρωγμές της ψυχής και να τη στοιχειώσουν.

Ώσπου στο τέλος δεν ξέρεις τι είναι αυτό που είδες, αν ήταν ευχάριστο ή δυσάρεστο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα το ξεχάσεις ποτέ.

Το έργο του παραμένει ένας ύμνος στο ασυνείδητο, σε μια εποχή που αυτό έχει εντελώς παραγκωνιστεί. Στο αιώνιο παρόν, με τις επιμελημένες περσόνες και τις επιθυμίες που κυβερνώνται από αλγόριθμους, δεν υπάρχει χώρος για το ασυνείδητο.

Οι σουρεαλιστικές σκηνές, τα ανατριχιαστικά ηχοτοπία του Λιντς ξεγυμνώνουν τα συντρίμμια του εαυτού που κρύβονται κάτω από τον ακατάπαυστο θόρυβο της ψηφιακής λογοδιάρροιας.

Αντίο ποιητή των ονείρων και των εφιαλτών.

ένα κείμενο του Δημήτρη Τσίρκα στο Facebook

Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά, Ενημέρωση, Κοινωνικά