Το κείμενο και οι φωτογραφίες είναι της συναδέλφισσας Μαρίας Μανωλοπούλου
Στέκομαι εδώ, στη «Μεγάλη οδό», Πανεπιστημίου 23, από το 1884. Ιταλός επιχειρηματίας ο πρώτος μου ιδιοκτήτης, ο Σερπιέρης, Έλληνας μηχανικός ο σχεδιαστής μου, ο Θεοφιλάς και Ιταλός ζωγράφος εκείνος που με φιλοτέχνησε, ο Bilanicioni. Αποτελώ, λένε, χαρακτηριστικό δείγμα της τέχνης του 19ου αι. με ένα πάντρεμα ρυθμών και στυλιστικών στοιχείων από τον κλασικισμό, το Μπαρόκ, το ροκοκό, τον ρεαλισμό, και τον ιδεαλισμό. Έζησα μέσα μου και γύρω μου όλες τις εκφάνσεις της ζωής, δόξα, πλούτο, πολυτέλεια, δημιουργία αλλά και ρίξεις, αγώνες, ματαιώσεις, πολέμους. Κουβαλάω στα σπλάχνα μου μια αέναη αρχή που κυοφορεί ένα άδοξο τέλος ξανά και ξανά.
Το 1929 και για 80 χρόνια φιλοξένησα τη νεοσύστατη τότε Αγροτική Τράπεζα, στο νέο της ελπιδοφόρο ξεκίνημα με την άνοδο και τις συνεχείς διακυμάνσεις της οικονομίας. Αλλά και την καθημερινότητα των ανθρώπων της και αφουγκράστηκα τις χαρές και τις αγωνίες τους. Κατά τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά οι τοιχογραφίες μου με τους αρχαίους μύθους καλύφτηκαν βάναυσα με ελαιοχρώματα. Αλλά και χρόνια μετά σχεδίαζαν το γκρέμισμα μου και την ανέγερση ενός «μοντέρνου», γυάλινου κτιρίου στη θέση μου. Το 1974 όμως χαρακτηρίστηκα διατηρητέο μνημείο και έτσι θα στέκομαι όρθιο ανά τους αιώνες, αλώβητο από την σκοτεινή πλευρά της ιστορίας και των ανθρώπων.
Το 2012, μια Παρασκευή βράδυ, ξεπουλήθηκα σε μια άλλη Τράπεζα. Τότε οι άνθρωποι που εργάζονταν στην Αγροτική ήρθαν με πανό, φωνάζοντας συνθήματα. Οργισμένες φωνές, χαμένα βλέμματα, ασυγκράτητα δάκρυα, αναμμένα κεριά στο κατώφλι μου. Μέρες στέκονταν εδώ, χωρίς αντίκρισμα, ώσπου μοιραία, αποχώρησαν ηττημένοι.
Από τότε παραμένω βουβός και ασάλευτος παρατηρητής της λεωφόρου και των περαστικών. Γιατί το μέσα μου ερήμωσε αφού με ξέχασαν όλοι. Λησμόνησαν την απαράμιλλη –όπως έλεγαν- ομορφιά μου και κάθε ίχνος ζωής στραγγίστηκε από μέσα μου. Ξέρω όμως να υπομένω καρτερικά, γιατί διδάχτηκα πολλά τόσα χρόνια απ’ τους ανθρώπους. Έμαθα ότι οι κύκλοι είναι για να ανοίγουν και να κλείνουν . Έμαθα ότι τα όμορφα ξεκινήματα, καμιά φορά έχουν φαύλο τέλος. Έμαθα ότι υπάρχει καιρός για δράση και καιρός για μακροθυμία, υπάρχει καιρός για άνθιση και καιρός για παρακμή, υπάρχει καιρός για διεκδίκηση και καιρός για οπισθοχώρηση, υπάρχει καιρός για δικαίωση και καιρός για ματαίωση.
Θα μείνω εδώ λοιπόν ατάραχο για να θυμίζω την ιστορία αυτής της χώρας αλλά και τις μικρές, σπουδαίες ιστορίες των ανθρώπων που γράφτηκαν στους γύρω δρόμους, αλλά και στα γραφεία μου, στα δωμάτια μου και πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες.
Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά, Ανακ. Συσπείρωσης, Συνδικαλιστικά
Μην παραλείψετε να διαβάσετε:
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω το άρθρο του Κώστα Τσουκαλά που αναφέρεται στις διαπραγματεύσεις και στα μηδαμινά…
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω την ανακοίνωση του ΣΕΤΑΠ πουα αφορά την καταβολή των αναδρομικών απο τον ΕΦΚΑ.…
Είθισται όταν γίνεται μια απεργία και μάλιστα επιτυχημένη, την επόμενη ή τις επόμενες μέρες…
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες η τετράωρη προειδοποιητική στάση εργασίας στην Αχαΐα, ενάντια στα σχέδια…
Το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί οι μετακινήσεις συναδέλφων σε όλη την Ελλάδα από και προς…
