Φοβάμαι*

Φοβάμαι _
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια _
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι _
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– _
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας _
«Δώστε τη χούντα στο λαό». _
Φοβάμαι τους ανθρώπους _
που με καταλερωμένη τη φωλιά _
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου. _
Φοβάμαι τους ανθρώπους _
που σου ‘κλειναν την πόρτα _
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια _
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο _
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν. _
Φοβάμαι τους ανθρώπους _
που γέμιζαν τις ταβέρνες _
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια _
κάθε βράδυ _
και τώρα τα ξανασπάζουν _
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη _
και έχουν και «απόψεις». _
Φοβάμαι τους ανθρώπους _
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν _
και τώρα σε λοιδορούν _
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο. _
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. _
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο. _