Το άρθρο αυτό γράφεται Πέμπτη πρωί. Αν το διαβάζετε θα πει πως είναι Σάββατο, ή Κυριακή ή κάποια επόμενη μέρα. Αυτό που έχει εδώ σημασία είναι αυτό ακριβώς το ενδιάμεσα, η μέρα που λείπει, η Παρασκευή. Γράφω στην εφημερίδα από το 2008. Ποτέ ξανά δεν είχα την αίσθηση πως στέλνω ένα μήνυμα στο μέλλον, χειρόγραφο σε ένα μπουκάλι για όποιον θα το βρει σε έναν άλλο κόσμο. Βρισκόμαστε σε απόσταση δύο ημερών. Και όμως αυτό κάποιες φορές μπορεί να είναι μια χαώδης διαφορά. Γιατί αυτό που δεν γνωρίζω, αυτό που κανείς δεν γνωρίζει σήμερα Πέμπτη, είναι το πώς θα είναι οι συνθήκες τις μέρες που θα διαβάσετε αυτό το άρθρο. Τις μέρες μετά την Παρασκευή.
Δεν θυμάμαι πολλές πορείες ή συγκεντρώσεις να συζητιούνται τόσο έντονα, τόσο καιρό πριν. Ακόμα και την περίοδο της κρίσης, ακόμα και την περίοδο των πλατειών. Ήδη, ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα, οι κουβέντες αυτές καταγράφουν τη δυναμική του γεγονότος. Γιατί ένα γεγονός δεν πέφτει από ψηλά σε μια ατάραχη λίμνη. Περιλαμβάνει όλα όσα προηγούνται και όσα έπονται. Το γεγονός έχει ήδη ξεκινήσει απ’ όλα όσα μας οδηγούν σε αυτό. Από τις τυχαίες κουβέντες με ανθρώπους που σου λένε πως δεν έχουν κατέβει ποτέ σε πορεία αλλά την Παρασκευή θα κατέβουν, από τις ζυμώσεις με ανθρώπους από τελείως διαφορετικούς χώρους που συμφωνούν πως δεν πάει άλλο, από τις κοινές αποφάσεις ανθρώπων που συγκλίνουν προς μια κοινή χειρονομία. Όλα αυτά τα γεγονότα οδηγούν στην συνολική πράξη της Παρασκευής. Εσείς γνωρίζετε την έκβασή της. Εγώ όχι. Είμαι ελεύθερος, λοιπόν, να φαντάζομαι και να ελπίζω ακόμα και αν η πραγματικότητα απορρίψει τελείως αυτό το άρθρο.
Δεν είναι και πολλοί αυτοί που θα διαφωνήσουν πως βρισκόμαστε μπροστά στην πιο χυδαία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Μια κυβέρνηση που συμπεριφέρεται ως παρακράτος (όταν δεν παίρνει απευθείας εντολές από αυτό), που περιφρονεί ανοικτά τους πολίτες, που χλευάζει κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος και δικαιοσύνης. Δεν είναι επίσης πολλοί αυτοί που δεν μπορούν να διακρίνουν πως τα γεγονότα σε σχέση με τα Τέμπη είναι δύο. Από τη μία, η δολοφονική σύγκρουση και, από την άλλη, η συγκάλυψη της υπόθεσης εδώ και δύο χρόνια. Τα δύο αυτά γεγονότα συμπυκνώνουν με τον πιο απόλυτο τρόπο τη συνολική πολιτική στάση της κυβέρνησης. Από τη μία την αμέλεια, την περιφρόνηση του δημοσίου συμφέροντος, τη διαφθορά και τις εγκληματικές πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων και, από την άλλη, την αποκλειστικά επικοινωνιακή άσκηση της πολιτικής, τις διαδοχικές συγκαλύψεις, την παραπληροφόρηση, την πλήρη αδιαφορία για τους θεσμούς, την περιφρόνηση της κοινής γνώμης.
Η συγκέντρωση της Παρασκευής γίνεται για ένα πολύ συγκεκριμένο αιματηρό γεγονός. Ένα γεγονός που, όμως, ταυτόχρονα αποτελεί την υπερθετική έκφραση στάσεων και επιλογών που διαποτίζουν το σύνολο της ελληνικής πολιτικής σφαίρας υπό το καθεστώς Μητσοτάκη. Το καθολικό αίτημα για δικαιοσύνη και δημοκρατία στρέφεται ακριβώς ενάντια στον πυρήνα αυτού του άθλιου καθεστώτος. Και μαζί κουβαλάει όλα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να περιγράψουν την επιστροφή της πολιτικής με άλλους όρους: τη συμμετοχή, την αλληλεγγύη, την κινητοποίηση, την αίσθηση πως κανείς δεν μένει μόνος. Το αν όλα αυτά αποτυπώθηκαν και το αν άφησαν παρακαταθήκη, εγώ δεν το γνωρίζω. Το γνωρίζετε εσείς που βρίσκεστε στο Σάββατο, ή την Κυριακή. Ή σε μια από όλες αυτές τις μέρες που θα ακολουθήσουν της μεγάλης συγκέντρωσης της Παρασκευής, δύο χρόνια μετά τη δολοφονία στα Τέμπη.
του Θωμά Τσαλαπάτη στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ
Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά, Ενημέρωση, Κινητοποιήσεις, Κοινωνικά
Μην παραλείψετε να διαβάσετε:
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω το άρθρο του Κώστα Τσουκαλά που αναφέρεται στις διαπραγματεύσεις και στα μηδαμινά…
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω την ανακοίνωση του ΣΕΤΑΠ πουα αφορά την καταβολή των αναδρομικών απο τον ΕΦΚΑ.…
Είθισται όταν γίνεται μια απεργία και μάλιστα επιτυχημένη, την επόμενη ή τις επόμενες μέρες…
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες η τετράωρη προειδοποιητική στάση εργασίας στην Αχαΐα, ενάντια στα σχέδια…
Το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί οι μετακινήσεις συναδέλφων σε όλη την Ελλάδα από και προς…
