Ποιος Δεκέμβρης;

Ο Δεκέμβρης σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας εποχής που δεν υπάρχει πια· μιας στάσης απέναντι στο κοινωνικό φαινόμενο που μοιάζει πια ξεχασμένη. Αυτό που ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του ’08 τελείωσε τον Ιούλιο του 2015. Από την εξέγερση του Δεκέμβρη μέχρι το δημοψήφισμα (ως κορύφωση και μαζί ως πτώση από την κορυφή αυτή) βιώσαμε τη βίαιη μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας. Την κρίση, τη ριζοσπαστικοποίηση, τη διάχυση των συλλογικών δημιουργικών δυνάμεων, τη ρευστοποίηση των πολιτικών βεβαιοτήτων, την λογική της πολιτικής ανάθεσης, την ανάταση και τη συλλογική απογοήτευση.

Ό,τι ξεκίνησε οραματικά με τους συμμετέχοντες να αγκαλιάζουν την ίδια την αβεβαιότητά τους, κατέληξε στην προσγείωση σε έναν χυδαίο ρεαλισμό, σε μια διαδικασία παρατεταμένης αποξήρανσης και στείρωσης της προοπτικής. Αυτό που έχει μείνει στα χέρια μας είναι ένας Δεκέμβρης αποξηραμένος, σαν λουλούδι που μετά από χρόνια πέφτει από κάποια τυχαία σελίδα ενός ημερολογίου. Μια ανάμνηση και μια επέτειος. Αυτά για τον Δεκέμβρη του παρελθόντος. Είναι όμως αυτή η μόνη κληρονομιά; Είναι αυτός ο μόνος μήνας που μας απέμεινε;

Αν ο Δεκέμβρης μας άφησε μία κατάκτηση αυτό είναι το ακαριαίο της αλλαγής. Ας μην ξεχνούμε πως οι συνθήκες πριν και μετά τη μεγάλη αναταραχή υπήρξαν τελείως διαφορετικός. Το κλίμα, οι δρόμοι, το αίτημα. Αυτό που ξεκίνησε μέσα σε μια γερασμένη αισιοδοξία της κυρίαρχης τάξης μετατράπηκε σε μια συνθήκη πολλαπλής και δημιουργικής αμφισβήτησης. Η πόλη άλλαξε χρώμα, ρυθμό και ταχύτητα. Οι δημιουργικές της δυνάμεις βγήκαν στην επιφάνεια σαν σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Όταν έφτασε η κρίση, οι δυνάμεις αυτές ήταν εκεί για να διεκδικήσουν, να προτείνουν, να δημιουργήσουν. Το τί έγινε στη συνέχεια, είναι μια κουβέντα εξίσου -αν όχι περισσότερο- σημαντική. Αλλά είναι μια άλλη κουβέντα. Που προφανώς πρέπει να γίνει. Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση, ο Δεκέμβρης και ό,τι τον ακολούθησε μας έμαθε πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.

Με βασική προϋπόθεση την προσωπική εμπλοκή, τη συμμετοχή, τη συνδημιουργία. Δεν θα ήταν λοιπόν τραβηγμένο να συμπεράνουμε πως ο Δεκέμβρης τελείωσε ακριβώς μόλις οι συνθήκες αυτές σταμάτησαν να ισχύουν. Όταν δηλαδή οι απαιτήσεις και οι προοπτικές σταμάτησαν να είναι αιτήματα της καθημερινής ζωής, των χώρων κοινωνικοποίησης, του δρόμου και μετατράπηκαν σε αιτήματα προς έναν ΣΥΡΙΖΑ που φαινόταν πως μπορεί να αναλάβει την εξουσία. Στην πραγματικότητα, ο Δεκέμβρης δεν πέθανε την αυριανή μέρα του δημοψηφίσματος. Πέθανε όταν κάθε διεκδίκηση έγινε ανάθεση προς έναν πολιτικό φορέα. Μόλις αυτός ο φορέας συνθηκολόγησε δεν είχε ένα κίνημα, έναν ζωντανό πολιτικό οργανισμό για να απολογηθεί. Είχε μπροστά του ένα μουδιασμένο εκλογικό ακροατήριο.

Όσα ακολούθησαν, γεννιούνται από αυτή την ήττα. Η πλήρης εξαφάνιση του κινήματος, η εμπέδωση της καταστολής στην πιο ακραία της μορφή κατά την περίοδο της καραντίνας, η πλήρης νομιμοποίηση του καθημερινού ελέγχου, η διάλυση της αριστεράς και η αδυναμία των κομματιών της όχι μόνο να διαμορφώσουν αλλά ακόμη και να διατυπώσουν ατζέντα. Η αποδοχή του κυνισμού ως κοινού κοινωνικού τόπου. Η κυριαρχία της ατζέντας ενός ακραίου κέντρου με διαρκής εκτροπές πότε προς την ακροδεξιά και πότε προς μια διαφθορά που θυμίζει μαφία.

Το παρελθόν χάνει το κεντρί του όταν γίνεται νοσταλγία. Τα συμπεράσματα από όσα προηγήθηκαν χρησιμεύουν ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Προς την κατανόηση και την εμβάθυνση, προς την αναδιάταξη και προς την αναπαραγωγή.

Το δίδαγμα του Δεκέμβρη είναι πως ό,τι συνέβη μπορεί να ξανασυμβεί. Αρκεί να υπάρξουν τα υποκείμενα που θα το κουβαλήσουν.

Πηγή: www.epohi.gr

Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά, Ενημέρωση, Κοινωνικά