Στήνουν ειδικές οικονομικές ζώνες

Ελάχιστες διορθώσεις που επιχειρούν να διασκεδάσουν τις αρνητικές εντυπώσεις και τις αντιδράσεις των συνδικάτων, καθώς και ένα επιπλέον άρθρο για την επέκταση ισχύος της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας περιλαμβάνει για τα εργασιακά το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο.

Η λογική των διατάξεών του παραμένει απλή και σαφής: αφού δεν μπορούν να καταργηθούν οι κλαδικές και οι ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις που ωθούν και επεκτείνουν προς τα πάνω τα κατώτατα όρια μισθών και ημερομισθίων, ας περιοριστούν, χτίζοντας έναν τοίχο εξαιρέσεων.

Οι εξαιρέσεις από την τήρηση των κλαδικών συμβάσεων νομοθετούνται στο όνομα του κοινωνικού και δημόσιου συμφέροντος που «επιτάσσει» η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και της ελληνικής οικονομίας.

Προωθούνται με τη θέσπιση ειδικών προϋποθέσεων τις οποίες θα προσδιορίσει Υπουργική Απόφαση, επιτρέποντας σε εργοδότες και σωματεία να κάνουν διαφορετικές συμφωνίες προκειμένου να καθορίζουν ειδικές ζώνες μισθών ανάλογα με τους κλάδους, τις περιοχές ή και τα επαγγέλματα, πέρα και ανεξάρτητα από τις μισθολογικές ή άλλες δεσμεύσεις που θέτουν κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις.

Πρόκειται για την αποτύπωση της αποδιάρθρωσης του συλλογικού εργατικού δικαίου, που αποτρέπει την επαναφορά στην κανονικότητα των παραδόσεων που ίσχυσαν για τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις πριν από τα μνημόνια.

Κι αυτή η αποδιάρθρωση αποτυπώνεται στο άρθρο 53 (εξαιρεί από την εφαρμογή των κλαδικών συμβάσεων τις επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα), στο άρθρο 55 (καταργεί την ευνοϊκότερη σύμβαση στην περίπτωση συρροής συμβάσεων) και στο άρθρο 56 (περιορίζει την επέκταση των μισθολογικών συμφωνιών, ακόμη κι αν έχουν κυρωθεί από την πλειοψηφία των οργανώσεων).

Στον περιορισμό της δυνατότητας σύναψης κλαδικών συμβάσεων οδηγούν ακόμη και οι διατάξεις που αφορούν το μητρώο των συνδικαλιστικών οργανώσεων (άρθρο 54), διότι κατά την εφαρμογή τους στην πράξη μπορούν να οδηγήσουν σε αμφισβήτηση της αντιπροσωπευτικότητας των οργανώσεων και κατ’ επέκταση στην αμφισβήτηση της νομιμότητας των αποφάσεων.

Και το ίδιο περιοριστικό μοτίβο για την επέκταση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων και των μεγάλων επιχειρησιακών συμβάσεων διατυπώνεται και στο άρθρο 57 (για την επίλυση συλλογικών διαφορών μέσω Διαιτησίας).

Κι εδώ, για να μπορέσει μια συνδικαλιστική οργάνωση να προσφύγει μονομερώς στη Διαιτησία, θα πρέπει να επικαλεστεί και να τεκμηριώσει λόγους γενικότερου κοινωνικού ή δημόσιου συμφέροντος. «Η λεγόμενη επεκτασιμότητα των συλλογικών συμβάσεων, δηλαδή, με νομικούς όρους, η κήρυξή τους ως γενικώς υποχρεωτικές για όλους τους εργοδότες δυσχεραίνεται», διαπιστώνει ο νομικός σύμβουλος της ΕΣΗΕΑ, Απ. Τσαλαπάτης.

Παρατείνεται η ΕΓΣΣΕ

Φυσικά, το σχέδιο νόμου έχει και ορισμένες διατάξεις με θετικό πρόσημο. Οπως η προσθήκη που τέθηκε –ύστερα από παρέμβαση της ΓΣΕΕ– για την προστασία των υφιστάμενων θέσεων εργασίας, «στις περιπτώσεις εκείνες που είτε παρακάμπτεται η κλαδική είτε υπερισχύει η επιχειρησιακή σύμβαση» λόγω οικονομικών προβλημάτων στην επιχείρηση ή σε κλάδους.

Ωστόσο, ακόμη κι αυτή η θετική αναφορά δεν αποτελεί και σαφή νομοθετική δέσμευση, καθώς δεν συνδέεται με τη ρητή απαγόρευση απολύσεων όταν δεν εφαρμόζονται οι συμβάσεις. Μια απαγόρευση που με σαφήνεια διατυπώνεται στα προγράμματα επιδότησης θέσεων εργασίας του ΟΑΕΔ.

Επίσης, με το άρθρο 63, παρατείνεται μέχρι 31.12.2019 η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, «από την ημερομηνία λήξης της κανονιστικής της ισχύος (30.6.2019)», ενώ με το άρθρο 64 παρατείνεται μέχρι την ίδια ημερομηνία και η θητεία των μελών του Δ.Σ. του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας.

Σημαντικό και το άρθρο που επιτρέπει στον απλήρωτο, για περισσότερους από δύο μήνες, εργαζόμενο να θεωρήσει την καθυστέρηση της καταβολής του μισθού ως βλαπτική μεταβολή και να αξιώσει αποζημίωση απόλυσης, αρκεί… να μη λειτουργήσει σαν μοχλός απομάκρυνσης εργαζομένων στις επιχειρήσεις που έχουν εξαντλήσει το επιτρεπόμενο ποσοστό απολύσεων.

Πηγή: Χριστίνα Κοψίνη, www.efsyn.gr

Κατηγορίες: Xρονολογική σειρά, Ενημέρωση, Εργασιακά